Μια προσωπική ιστορία για την αθόρυβη δύναμη των μπαμπάδων – και μια υπενθύμιση να τους τιμούμε με πράξεις, λέξεις και δημιουργία, όλο τον χρόνο.
Θυμάμαι μικρή, τη μαμά μου να τρέχει να ετοιμάσει κάρτες, δωράκια, χαμόγελα για κάθε γιορτή. Τη Γιορτή της Μητέρας, της Γιαγιάς, των Δασκάλων.
Ο μπαμπάς… ήταν κάπου στο φόντο. Ήσυχος, διακριτικός. Πάντα εκεί, αλλά ποτέ στο προσκήνιο.
Μια μέρα, πολλά χρόνια μετά, τον είδα να κρατά ακόμα μια παιδική ζωγραφιά που του είχα χαρίσει.
Ήταν διπλωμένη προσεκτικά, λίγο φθαρμένη, μα τόσο αγαπημένη.
Δεν την είχε δείξει ποτέ. Αλλά την είχε κρατήσει.
Και τότε κατάλαβα:
Ίσως οι μπαμπάδες δεν ζητούν ποτέ τίποτα…
Αλλά κρατούν τα πάντα.
Αυτή η σκέψη με ακολουθεί κάθε φορά που βλέπω μπαμπάδες να δίνουν αγάπη χωρίς πολλά λόγια.
Με βλέμμα ήσυχο, αλλά καρδιά γεμάτη.
Με πράξεις που δεν τραβούν την προσοχή, αλλά μένουν.
Αν έχεις κι εσύ έναν τέτοιο μπαμπά στη ζωή σου – ή αν μεγαλώνεις ένα παιδί μαζί του – ίσως είναι μια ωραία στιγμή να του το δείξεις.
Μπορείτε να φτιάξετε μαζί με το παιδί σας:
- μια καρτούλα με μια σκέψη που θα τον συγκινήσει
- μια ζωγραφιά που θα κρατήσει στο συρτάρι του
- μια φράση, μια λέξη, κάτι που μόνο εκείνος θα καταλάβει
Δεν χρειάζονται αφορμές. Μόνο λίγη αγάπη και δημιουργία.
Δες εδώ μερικά εκτυπώσιμα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε σαν αφετηρία για ένα τρυφερό δώρο.
Comments ()